ถึงจะจากกันไป มิได้เห็น
ถึงจะเป็นคืนวัน อันเงียบเหงา
ถึงไม่มีให้ยล จนแม้เงา
ก็ขอเฝ้าฝันหา ด้วยอาลัย
ถึงจะจากกันไป ไกลสุดกู่
ถึงจะอยู่แดนดิน ถิ่นฐานไหน
ถึงจะนานแสนนาน สักเพียงใด
ถึงอย่างไรดวงใจนี้ ยินดีคอย
17 October 2010
ตอนประถม ต้องย้ายโรงเรียนเฉลี่ยปีละหน จึงท่องจำบทกลอนหนึ่งเพื่อมอบให้เพื่อนคนสำคัญตอนจากกัน ตอนนั้นอยู่ ป.2 เอง อายุยังเป็นเลขตัวเดียวอยู่เลย จำได้ว่าท่องจากหนังสือการ์ตูน หนูจ๋า หรือเบบี้นี่แหละ (สมัยนั้นทางบ้านส่งเพื่อลงพิมพ์) แต่จำชื่อคนแต่งกลอนนี้ไม่ได้แล้ว ต้องขอบคุณเขา เพราะเป็นกลอนบทแรกที่จำได้ตั้งแต่อายุยังน้อย และมอบให้เพื่อนไปจำนวนหนึ่ง ไม่เคยได้ใช้อีกเลย เพราะการติดต่อสื่อสารสมัยนี้ ไม่ทำให้รู้สึกว่าต้องไกลกันเหมือนก่อน @^_^@ ขอเขียนไว้ก่อนจะลืมไปก็แล้วกัน
ถึงจะจากกันไป มิได้เห็น
ถึงจะเป็นคืนวัน อันเงียบเหงา
ถึงไม่มีให้ยล จนแม้เงา
ก็ขอเฝ้าฝันหา ด้วยอาลัย
ถึงจะจากกันไป ไกลสุดกู่
ถึงจะอยู่แดนดิน ถิ่นฐานไหน
ถึงจะนานแสนนาน สักเพียงใด
ถึงอย่างไรดวงใจนี้ ยินดีคอย
ถึงจะจากกันไป มิได้เห็น
ถึงจะเป็นคืนวัน อันเงียบเหงา
ถึงไม่มีให้ยล จนแม้เงา
ก็ขอเฝ้าฝันหา ด้วยอาลัย
ถึงจะจากกันไป ไกลสุดกู่
ถึงจะอยู่แดนดิน ถิ่นฐานไหน
ถึงจะนานแสนนาน สักเพียงใด
ถึงอย่างไรดวงใจนี้ ยินดีคอย
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment